5 – Vertrek uit Nederland. Naar Engeland en zuid Frankrijk
Van Vlissingen naar La Rochelle.
Een vlakke zee en geen wind we motoren rustig door. Dat hebben we al vaker meegemaakt.
Bij Duinkerken gaat de zon weer net zo mooi onder als een paar dagen geleden bij Vlissingen. Nu wordt dat natuurlijk de eerste foto van de oversteek naar Engeland.
De volgende morgen naderen we Beachy Head Lichthouse. We zijn bijna in Brighton
In 1980 kwamen we voor het eerst in de Marina van Brighton het jaar daarvoor was de opening. De invaart was nog niet verzand en alles glansde, zeker de grote hoeveelheid rvs die overal gebruikt was. Er was een grote binnenhaven die is nu dichtgegooid en vol gezet met huizen. Veel voetsporen hebben we hier en in de stad liggen, maar de laatste jaren kwamen we de haven alleen maar in om diesel te tanken nu blijven we ook overnachten.
Om 15.00 u. komen we aan in Brighton. De dieseltank is leeg en eerst tanken want anders moeten we de Solent in. We zijn ook moe van het op de motor varen we gaan deze keer niet door, maar blijven slapen, morgen fris weer verder. We hebben alle tijd! De havenmeester komt ons vragen of er een schip langszij mag komen. Het blijken clubgenoten uit Enkhuizen te zijn, de Scandaglio met Han en Ineke en de Wide Vaart met Piet en Tjarda. Dat wordt weer even een gezellig samen zijn. De volgende morgen gaan zij terug naar Nederland. Als wij vertrekken schiet voor het eerst van ons leven de groot schootval uit de hand en moeten we terug naar de steiger, gelukkig heeft Martin hem snel te pakken.
Als wij vertrekken schiet voor het eerst van ons leven de groot schootval uit de hand en moeten we terug naar de steiger, gelukkig heeft Mart hem snel te pakken. Om 11.30 uur zeilen we en dat zullen we bijna de hele tocht doen. Heerlijk, we hebben een bezeilbare koers, de highaspect-fok en de kotterfok weer op de rol en het grootzeil voluit en de windvaan houd ons op koers.
De volgende dag om 18.00 uur varen we de baai van Plymouth in. De zon heeft ons aardig gekleurd en zelfs hier en daar verbrand het was een heerlijke tocht.
Er zijn heel veel jachthavens in Plymouth we gaan naar degene waarvan we denken dat die in de buurt van de winkel is. De volgende morgen gaan we op zoek naar de winkel die het reddingsvlot verkoopt. De zoektocht loopt uit op een fiasco. Het bedrijf dat het reddingsvlot zou verkopen vinden we wel maar er is niemand en het lijkt meer een kantoor dan een winkel. We gaan terug naar de boot en bellen de fabriek. Helaas de persoon die ons kan helpen is er niet maar belt morgen terug. De haven waar we nu liggen vraagt 36 pond per nacht en dat vinden we veel geld om op een vlot te wachten, de reis begint pas. We gaan een stukje de River Yealm op. Daar is aan de stuurboord wal tegenover Plymouth de Mount Batten Marina met plaats genoeg.
We liggen nu bij een prachtig wandelgebied met uitzicht over de Bay voor Plymouth.
De volgende dag worden we terug gebeld door de fabrikant. De verkoper in Plymouth is met vakantie en het bedrijf dat groot leek heeft maar 1 personeelslid met een klein kantoortje en een postvak bij een receptie! We hebben nu contact met de fabriek en zij kunnen het vlot aan ons leveren als wij weten waar we het geleverd willen hebben. We spreken af dat wanneer we in Falmouth zijn we het adres doorgeven. Hadden we dit geweten dan waren we The Solent ingegaan om het vlot op te halen. We hebben het vlot gezien op de Metz, het viel ons op door de hoge randen. We hebben nog nooit een vlot gehad en deze moest goed zijn. wel hopen we hem nooit nodig te hebben.
We zijn blij dat het is opgelost en maken een wandeling met een prachtige zon’s ondergang. Morgen gaan we door naar Falmouth.
Zo zullen we de komende jaren vaak lopen om boodschappen aan boord te brengen. We hebben fietsen aan boord, maar uitpakken……… Morgen naar de laatste haven van Engeland!
Van de River Yealm naar Falmouth wordt het weer veel motoren. Het is koud, vochtig en tegen wind en we hebben niet het idee dat we in het subtropische zuid Engeland zitten. We kruipen onder de kust nu we niet hoeven te kruisen en genieten van het uitzicht.
We gaan in de kleine haven liggen (1). Hier ligt vaak een internationaal gezelschap van mensen die de oceaan op willen, naast ons ligt een Nederlands schip dat net terugkomt uit Amerika. We ontmoeten hier ook Ben Hoekendijk die al vele verre reizen heeft gemaakt. We genieten van zijn verhalen. Hij wil voor de laatste keer naar Spanje maar deze keer met een opstapper waar hij nu op ligt te wachten. Het is erg gezellig met al die verschillende mensen maar nog geen boot uit onze vertrekkers groep.
Bij de jachtclub Port Pendennis Marina, met de grote haven (2) maken we een afspraak om daar het reddingsvlot te laten bezorgen. Een paar dagen later is het vlot gearriveerd en met een winkelwagen halen we het op. We kunnen nu veilig vertrekken maar er zitten nog wat depressies tegen. Wachten dus! In 3 dagen trekt de ene na de andere depressie over ons heen, met soms wel 32 knopen wind. Wij liggen goed beschut in de haven van Falmouth. De opstapper van Ben Hoekendijk is gearriveerd en zij zijn vertrokken naar A Coruña. Later krijgen we te horen dat zij een slechte overtocht hebben gehad. Wij wachten toch nog maar even op wat beter weer.
Wij vermaken ons prima in het stadje, doen boodschappen, halen een pint in de pup en gaan uit eten. Op 13 juni om 9.00 u vertrekken we, na eerst weer de tank te hebben volgegooid. Halve wind varen we tussen de binnen komende schepen door.. Volgende haven Frankrijk.
Van Falmouth naar Douarnenez.
We varen halve wind de haven uit en halen deze drie master in. Jammer dat hij geen zeil op heeft staan, dan maakt het nog meer indruk. Ik kan het niet laten om oude gebouwen te fotograferen.
Zeilend tussen de grote scheepvaart krijgen we ook nog een mooi spektakel te zien, is het een oefening of een serieuze zaak. Wat een behendigheid! Ik moet er niet aan denken daar te hangen en we zeggen allebei tegelijk “daar gaat Chris”. Onze vriend en webmaster, is ook een keer met een helikopter van boord gehaald.
Na 3 uur zeilen op een zeer onrustige zee met hoge golven is het gedaan met de wind en moeten we het hebben van de Arabische wind, op de motor verder. Het grootzeil geeft nog wat steun maar prettig is anders. De hele dag blijft het zwaar bewolkt, maar als de zon onder gaat krijgen we de zon nog heel even te zien.
Een Hel op zee. De 0ude vuurtorenwachters van La Jument, bij Ile D’Ouessant weten nog dat ze deze vuurtoren soms voelde bewegen door het geweld van de golven. Hun werkomstandigheden bepaalden hoe ze een vuurtoren noemden: Vuurtorens op het land heetten “de hemel”, op een eiland ‘het voorgeborchte’, maar vuurtorens in zee noemen ze ‘de hel’. We kunnen het ons voorstellen. Deze wereldberoemde vuurtoren is over bekend, er zijn vele afbeeldingen van verkocht. Ook wij hebben er een hangen.
Weggaan kun je beschrijven als een soort blijven. Niemand wacht want je bent er nog. Niemand neemt afscheid want je gaat niet weg. Rutger Kopland