Halve wege de jaren tachtig zagen  we op de Hiswa een heel mooi zeilschip dat ons direct in het oog sprong maar dat ver boven onze begroting lag. Martin wilde zelfs niet in de boot kijken want zo iets moois konden we ons toch niet veroorloven. Later die week ben ik met een twee vriendinnen terug gegaan naar de Hiswa en heb ik wel de “Breehorn” van binnen bekeken.                                                                                   Maar het was een droom en die vergeet je weer.                                                                                                                                                                Toen we aan later aan het nadenken waren over een ander schip, ontmoeten we in België Ernst Plaum met zijn Breehorn. Een van de eerste Breehorn vaarders, die we al kende vanuit Enkhuizen waar hij met zijn boot lag. En daar zittend in een Breehorn kwam de eerste liefde weer helemaal tot leven. Ze was nog net zo mooi als in mijn dromen.                                                                                                                                            En dan wordt het rekenen en een advertentie plaatsen en wachten tot er een koper komt voor ons schip.                                                                  Maar een stalen S spant verkoop je niet zo makkelijk. Zeker niet eind jaren tachtig toen er heel veel polyester schepen in de markt waren.    Na zeven maanden was de boot nog niet verkocht en Laus adviseerde om toch maar een romp te bestellen, ging de koop niet door dan kregen we de 5000,00 gulden aanbetaling terug. In die tijd duurde het nog even voordat een schip geleverd kon worden.                                    In augustus 1988 kon het koop contract eindelijk aan de keuken tafel in Elahuizen getekend worden. Een droom zou uitgekomen!