3 – Van Breehorn Casco naar Breehorn blue’s
Er zijn van die schepen waar je jarenlang kwijlend naar kan kijken en denkt ‘later als ik groot ben…’ De Breehorn is zo’n boot.
Halve wege de jaren tachtig zagen we op de Hiswa een heel mooi zeilschip dat ons direct in het oog sprong maar dat ver boven onze begroting lag. Martin wilde zelfs niet in de boot kijken want zo iets moois konden we ons toch niet veroorloven. Later die week ben ik met een twee vriendinnen terug gegaan naar de Hiswa en heb ik wel de “Breehorn” van binnen bekeken. Maar het was een droom en die vergeet je weer. Toen we aan later aan het nadenken waren over een ander schip, ontmoeten we in België Ernst Plaum met zijn Breehorn. Een van de eerste Breehorn vaarders, die we al kende vanuit Enkhuizen waar hij met zijn boot lag. En daar zittend in een Breehorn kwam de eerste liefde weer helemaal tot leven. Ze was nog net zo mooi als in mijn dromen. En dan wordt het rekenen en een advertentie plaatsen en wachten tot er een koper komt voor ons schip. Maar een stalen S spant verkoop je niet zo makkelijk. Zeker niet eind jaren tachtig toen er heel veel polyester schepen in de markt waren. Na zeven maanden was de boot nog niet verkocht en Laus adviseerde om toch maar een romp te bestellen, ging de koop niet door dan kregen we de 5000,00 gulden aanbetaling terug. In die tijd duurde het nog even voordat een schip geleverd kon worden. In augustus 1988 kon het koop contract eindelijk aan de keuken tafel in Elahuizen getekend worden. Een droom zou uitgekomen!
Ook wij kwamen in “de kast” te staan met nummer 39. De vermelding in de kast was tevens het voorlopige koop contract, verder hadden we niets. Breehorn B.V. is begonnen als “jachtwerf Elahuizen” in Elahuizen. In het woonhuis van Laus en Batje was een klein kamertje, het kantoor en de kastdeur van de meterkast. Aan de binnenkant van die meterkast werden de nog te bouwen Breehorns genoteerd door Laus van den Berg, met blauwe viltstift, rode viltstift en potlood. Rond nummer 37 is het een rommeltje met uit gestufte nummers omdat verschillende kopers nummer 37 wilde! Maar het nummer maakte ons niet uit, we moesten toch nog een hele tijd wachten voordat we ons casco kregen en toen de oplevering datum in het najaar was, schoven we die op naar het voorjaar omdat we dan wilde beginnen met de afbouw in het voorjaar.
Regelmatig bezochten we de werf in Elahuizen en hoewel er nog weinig van onze boot te zien was wilde we de sfeer opsnuiven en zien hoe de bouw bij de andere boten verliep om te zien wat wij mee konden nemen voor onze inbouw. En natuurlijk een kopje koffie in de keuken bij Batje. Daar kwam ik er ook achter hoe gek Batje is op bloemen.
Onder het toeziend oog van Laus haalde de jongens acrobatische toeren uit om de lak aan te brengen.
Langzaam maar zeker wordt er een nieuw zeiljacht gebouwd.
Wij vroegen Laus naar inbouw tekeningen want er worden veel casco’s gebouwd bij de Breehorn werf, maar die waren er niet. zijn timmermannen bouwen geen Breehorn hetzelfde elke is weer anders, van sommige onderdelen zijn er wel mallen zoals van de kastdeurtjes. Er is wel een plattegrond voor binnen, daar moesten we het mee doen. Ook vroeg ik of er plannen waren voor een polyester toilet unit. En Laus, wetende dat we veel bij Jeanneau hielpen antwoorde dat we dan maar een Jeanneau moesten kopen want daar bouwen ze alles in polyester. Ik hoefde niet verder aan te dringen, hoe makkelijk polyester schoon te maken is. Wat schetste onze verbazing toen Batje later vertelde dat Laus bezig was met een toilet.
Toen we weer in Elahuizen kwamen lag het dek op de romp en toen we binnenkwamen zagen we dat er de schaal van de toilet binnen lag. Zonder dat we het wisten had hij toch een toilet gebouwd. Laus vertelde dat deze mal bouwen wel 14 dagen werk scheelt voor zijn timmerman. Ik durfde het bijna niet te vragen naar een polyester aanrecht maar deed het toch en natuurlijk kreeg ik weer hetzelfde antwoord als de eerste keer. Ook nu vertelde Batje ons dat hij aan de keukenmal begonnen was. En inderdaad volgde toen ook nog de keuken in polyester. Maar hoe moest de keuken door de kajuit ingang. Maar geen nood Martin wist daarop het antwoord. De verdiepte bak aan bakboord werd van de keuken afgezaagd zodat deze naar binnen kon en later werd het weer aan elkaar gezet.
In Elahuizen werden de hoofdschotten door Breehorn erin gezet. Omdat we nog niet wisten wat de afwerking van de schotten zou worden, Essen of Eiken werden de ingang schotten uitgevoerd in Eiken, het werd uiteindelijk Essen. Het schuifluik en de deurtjes werden ook door hen gedaan. Ook de zeereling werd geplaatst. Ook mochten we al aan de boot werken om kosten te besparen. Zo konden we de luiken en ramen zelf plaatsen. En mochten we de mallen voor de dek bekleding gebruiken om onze bekleding te snijden en te plakken. Toen Laus zag dat onze bekleding op het dek wit was vond hij het maar niks dat we voor wit hadden gekozen.
En toen hij ook nog hoorde dat we de boot met wit Essen en Teak gingen afbouwen sprak hij helemaal zijn verbazing uit met de woorden. “Dan is zij niet meer te verkopen”. Dat waren we ook helemaal niet van plan. Pas na 29 jaar hebben we de Blue’s wegens lichamelijke problemen pas verkocht.
Mei 1990 werd de boot, achter een trekker, naar Warns gereden, en daar werd ze in aanwezigheid van familie te water gelaten, en kreeg ze de naam Blue’s, naar aanleiding van de blauwe romp en de Blue’s muziek waar we allebei van houden. Op 5 mei, onze trouwdag voeren we weg uit Warns op weg naar Warmond. Daar ging ze bij de Jeanneau werf de op kant. Het was de bedoeling om de boot eerst af te bouwen en dan pas te gaan varen. Maar omdat Martin vlak na de oplevering last van zijn rug kreeg, bezocht hij de neurochirurg en werden er foto’s gemaakt en daarop was een hernia te zien. Maar ’s avonds kwam de neurochirurg en moest Martin een stukje lopen en hij liep zo goed dat hij nog niet geopereerd werd. Het inspuiten van de contrast vloeistof had ruimte gegeven bij de tussen wervel schijf, zodat hij weer beter liep. Maar dat duurde niet lang en de pijn kwam weer terug. De maand juli hadden we vakantie maar Martin kon niet veel doen bij de boot. Maar ik wilde wel ergens mee beginnen. En terwijl hij op een stoel naast de boot zat kon ik zeven lagen primer op het onderwaterschip aanbrengen. Weer terug aan het werk op de afdeling Kinder neurologie/chirurgie vertelde ik de chirurg dat ik bang was voor een klapvoet omdat Martin last van zijn been had. Ik mocht een afspraak in het ziekenhuis maken en 14 dagen later werd hij geopereerd.
Half oktober is Martin zo ver hersteld dat hij weer zonder problemen in de boot “rustig” aan de slag kan.
De bovenstaande foto’s laten zien wat er in zeven maanden aan werk gedaan is.
Martin is sinds het verwijderen van de hechtingen al regelmatig aan boord geweest en we hebben eerst eens zitten kijken waar we zouden beginnen, voor achter of in het midden. Maar eerst moest er hout gekocht gaan worden, de timmerman van Jeanneau vertelde dat er dichtbij de werf een goede houthandel was en daar gingen we naartoe. Daar vertelde ik dat we de boot in Essen en Teak wilde afbouwen maar iedereen ons waarschuwde dat Essen geel wordt. Zij vertelde ons dat dat bij hen niet gebeurde omdat bij hen de platen machinaal geïmpregneerd worden. Wij moeten dan wel precies weten hoeveel platen we nodig hebben. Na een paar uur meten kwamen we op 13 platen en daar hielden we uiteindelijk nog geen vierkante meter over. Martin begon voorin met het ondergedeelte van het bed. Maar waar kies je voor, veel bergruimte of meer ruimte boven het matras? Toen de basis stond twijfelde we toch, is het niet te hoog? We wisten dat aan de andere kant van Leiden er nog een Breehorn werd afgebouwd, de Breerust van Jan en Willeke Smit en daar gingen we kijken hoe zij het gedaan hadden? En ja hoor Martin zat 10 centimeter hoger en deze werden eraf gezaagd!
Met de zitruimte ging het beter want daarvoor hoefde we alleen maar de banken thuis op te meten want die zaten prima, niet alsof je in een trein zat! Ook moesten de banken lang genoeg zijn zodat we er languit op konden liggen tijdens het zeilen, ze kregen een lengte van 2.40 meter zodat de kussens aan beide kanten konden blijven staan. Hiermee hadden we al rekening gehouden met het plaatsen van de schotten van de keuken en de kaartentafel bij Breehorn.
De man van mijn zus bouwde de watertanken en deze waren ruim 175 liter per stuk.
Veel andere voorbeelden haalde we uit de Jeanneau, zoals de kaartentafel. Martin zat veel te piekeren hoe hij deze moest maken in de bestaande ruimte. Ik stelde hem voor om de kaartentafel in de Jeanneau 12.50, te bekijken, want daar zat hij altijd heerlijk als we op de Hiswa beurs hielpen op de stand van Jeanneau. Hij kwam helemaal opgelucht terug, de ruimte was hetzelfde alleen zonder rug kussen,
Vanwege al dit oponthoud hebben we dat plan laten varen om eerst de boot helemaal af te bouwen en dan pas te gaan zeilen. Maar nu gaan we in Juni 1991 naar Warns voor het plaatsen van de mast en de zeilen. Op dat moment waren de voornaamste onderdelen klaar. We konden na veel problemen bijna slapen, maar de kussens waren nog niet klaar terwijl we dat hadden afgesproken . Ik wilde deze keer niet zelf de kussens maken, maar heb een bedrijf de opdracht gegeven. Deze is in de boot komen kijken en we hebben hem uitgelegd dat wij geen harde matrassen wilde hebben, maar zachte en ze moesten met gewatteerde matras tijk bekleed worden. Dat moest ik nog bij hen uitzoeken. Maar dat hoefde niet want hij wist precies wat ik bedoelde!
We hebben hem meegenomen naar verschillende Jeanneau ’s om te laten zien wat wij zacht vinden en de bovenlaag van tempur of koud schuim willen! Van dit alles kwam niets terecht. De eerste kussens die gebracht werden, waren die van de achterhut, en die waren keihard en voorzien van de stof van de kajuit en niet met matras stof. Omdat we weg moesten, hielden we ze aan boord en hebben we de bekleding, die zeer strak zat, eraf gehaald. En nog waren de matrassen keihard. Toen we weer terug kwamen uit Warns kwamen ze, ze weer ophalen. Daarna is het nog eindeloos veel fout gegaan. En nooit meer goed gekomen! Ons eigen werk was beter in orde, we konden koken, de koelkast werkte, er was koud en warm water en elektra, we konden aan de kaartentafel zitten om te navigeren en van het toilet gebruik maken. We hadden nog geen deuren en de trap werd gevormd door de gereedschap kisten.
In Juni 1991 varen we naar Warns voor het plaatsen van de mast en de zeilen.
Helaas was ik mijn fototoestel vergeten en hadden we nog geen smartphone. Dus van dit belangrijke moment zijn er geen beelden. Voor Laus was het tuigen van een Breehorn 37 bekend werk want hij had er al vele voor ons voorzien van een mast en zeilen.
En daar zeilen we dan eindelijk weer. Gelukkig komen we bekende tegen die een fototoestel bij zich hebben en de linker foto neemt. Het is een totaal nieuwe ervaring om met deze prachtige Breehorn te varen. Martin heeft al ervaring om met een grotere zeilboot te varen maar voor mij is het heel onwennig en vooral het grote voordek maar waar een wil is, is een weg. Gewoon doen brengt je verder. We brengen de zomer vakantie in Nederland door, op de wadden en het IJsselmeer en gaan ook wat eerder naar Warmond terug om de boot weer leeg te halen en het gereedschap er weer in te brengen.
In augustus worden we gebeld door de haven commissaris van het Y, hij heeft een ligplaats voor ons in Enkhuizen. We zijn blij verrast, zo snel hadden we het niet verwacht. We nemen het aanbod aan, ook al maken we er dit jaar geen gebruik meer van, maar volgend jaar hebben we dan een eigen ligplaats !! De winter van 1991 en 1992 zijn we weer veel op de boot bezig met het fijnere werk. Mijn 3e broer Frank komt regelmatig op zaterdag helpen. Vooral op de dagen dat ik moet werken, zodat Martin een derde hand erbij heeft
Mijn 4e broer Albert wil in de Kerst vakantie ook komen helpen en ook voor hem hebben we een mooie klus te doen. Wij willen graag dezelfde traptreden hebben als de Jeanneau Voyage 12.50 omdat deze een schuine kant heeft waardoor je onder helling toch recht staat! Albert wil daar wel een mal van gaan maken en daarna de Teak fineer daarop verlijmen.. Hij is een paar dagen bezig in de Jeanneau, maar het lukt om een goede mal te maken. Samen met Martin verlijmen ze bij ons op zolder de teak laag voor laag. We zullen er jaren plezier van hebben. De twee linkse zijn uit de Jeanneau, de rechter is onze boot.
Langzaam aan word het steeds meer een ingericht, de deuren zitten erin, de traptreden zijn bevestigt en op het laatste moment werden ook nog de handgrepen geplaatst. Maar er blijft nog veel te doen. De hele afwerking moest nog gebeuren, steeds weer komen we dingen tegen die we ook nog willen doen. En dat neemt de meeste tijd in beslag. In de zomer zijn we met Albert en zijn vrouw Marja naar de Kanaal eilanden geweest.
In totaal zijn we 5 winters bezig geweest.
Blue’s is een Breehorn 37. Een prachtig zeilschip dat gemaakt is om lange Zee zeil tochten te maken. Design Koopmans Sr. Scheepswerf Breehorn bv. Elahuizen Bouwnummer 39 Bouwjaar 1989 Romplengte 11.30 m Lengte waterlijn 9.05 m Breedte 3.54 m Diepte 1.90 m Leeg gewicht 7800 kg Ballast 3250 kg Masthoogte boven waterlijn 16.40 m Engine Vetus Interieur Teak met Essen
Wordt vervolgd
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut elit tellus, luctus nec ullamcorper mattis, pulvinar dapibus leo.