21 – Van Portimão naar Albufeira en Ilha da Culatra en weer terug naar Portimão.
We vertrekken op 11 september naar Albufeira. We hebben een heerlijke week “vakantie” gehad, de oude omgeving verkent en ons verbaast over wat er allemaal is bijgebouwd. Na de vuurtoren nog even een terug blik.
We zeilen langs de kust en proberen plekken te herkennen die we ooit bezochten. Maar naar de kust kijken is heel wat anders dan vanaf de kust naar de zee kijken. Dan zie je namelijk de rotsen niet met kleine strandjes en grotten. Wat zou ik graag daar eens een kijkje willen nemen, maar dat komt nog wel. We gaan nu naar Albufeira, een plaats waar heel veel jongere vakantie komen vieren.
Een visserman heeft te veel gevangen van wat hij niet wil hebben en de meeuwen zijn er weer blij mee. Wij vangen weer eens niets, vanavond geen BBQ voor ons! Vandaag ook geen dolfijnen die komen kijken naar ons.
Albufeira heeft een nieuwe Jacht haven aangelegd met geld van de Europese gemeenschap net zoals we gezien hebben in Ierland. Martin gaat ons aanmelden en ik spot een zilverreiger en maak foto’s van de aankomst. Er is plaats voor ons en we gaan naar onze plek toe.
De haven is klaar voor gebruik maar nog niet echt afgemaakt, want als hij klaar is moeten ze gaan terug betalen hoorde wij vertellen. Alles is nieuw en maar erg onpersoonlijk en nog erg leeg, wat ook niet de sfeer ten goede komt. En het is een aardig eindje lopen naar het oude centrum.
De volgende morgen gaan we ons wagen aan de wandeling naar Albufeira. De appartementen rond de haven zijn aardig bewoond. Maar als je buiten het haven terrein komt is het een trieste boel, een heel groot bouwterrein ligt er uitgestorven bij. Huizen in alle stadia van bouw ligt stil. Zelfs het aanplak bord met de meest prachtige foto’s is geheel wit gemaakt omdat de bouw is stopgezet. Zelfs bijna afgebouwde huizen staan er triest en verlaten bij.
De weg loopt aardig omhoog en dat merk je aan het prachtige uitzicht. Maar we hebben nog geen pad naar het strand gezien totdat we een lift met een trap zien waarmee je naar het strand kunt komen. Maar we willen eerst naar de stad om te kijken.
Na het bronzen foto moment dalen we af naar het stadje waar het gezellig druk is. Deze plekken herkennen wij direct en ik weet zelfs de supermarkt nog te vinden. Heel veel toeristen vooral Engelsen en dus souvenirs winkels en pubs. We drinken een drankje en eten wat in het centrum. Mart gaat daarna terug naar de boot. Wij kijken nog even verder.
Er zijn in Albufeira heel veel tunnels, kleine tussen de huizen en andere voor wegen. Hierboven de meest gebruikte tunnel, de Praia do Túnel, ook wel bekend als Praia do Peneco dit is de tunnel tussen de stad en het strand. Maar de mooiste vind ik toch degene met een onderwater schildering hieronder.
Het heet “The Ocean Wall” en is “een echte oceaan die het hart van de stad binnendringt”. Zo heet het straatkunstwerk van Filipe Neves dat nu al de voetgangerstunnel bij Rotunda dos Dois Mundos, aan de Avenida dos Descobrimentos verfraait. De vicepresident van de gemeenteraad van Albufeira zei dat het initiatief voortkwam uit de noodzaak om het oude schilderij in de tunnel, dat beschadigd was, te renoveren en meer licht te geven aan de ondergrondse passage die het stadscentrum verbindt met Parque do Ribeiro.
Een wandeling door de Praia do Túnel, is een geweldige manier om van het oude stadscentrum naar het belangrijkste strand van Albufeira te komen. Deze 20 meter lange tunnel snijdt door de kliffen en verbindt het stadsplein met het strand. We drinken nog wat op het terrasje en daarna nemen we een duik in de zee met heerlijke hoge golven. We wandelen door het water naar de lift om weer naar boven te gaan en terug naar de boot.
Een dag is genoeg hier, snel weer verder. Morgen gaan we naar Ilha da Culatra.
We varen langs Albufeira en zien van deze kant hoe groot de stad is. Links van het strand zien we in volle glorie de lift die ons naar benen en boven bracht. We varen rustig verder met vol grootzeil en de Genua. Op een gegeven moment zien we wat bewegen in het water, hoera weer dolfijnen die ons even komen bezoeken.
De kustrand wordt steeds lager en het strand steeds langer we naderen de zand Algarve. Het gaat een beetje op Nederland lijken al zijn de duinen hier van rotsen.
Er ligt een groot waddengebied ten zuiden van Faro. Ilha da Culatra is één van de vele Ilha’s in het natuurgebied Ria Formosa. Deze buitenste eilanden zijn barrière-eilanden. Een barrière-eiland is een lang, smal eiland dat evenwijdig aan de kust ligt. Het is een soort grote zandbank, die is opgebouwd door de golven, de stroming en de wind. De naam zegt het al: barrière-eilanden vormen een buffer tussen de oceaan en de kust. Ze bestaan aan de oceaankant uit strand en aan de vasteland kant uit duinen.
Ria Formosa – Ilha da Culatra
Het is rustig water zodat we gemakkelijk de nauwe invaart doorgaan.
Als we het ankergebied invaren tussen Olhao en Ilha da Culatra zien we de Friends liggen. Wij gaan de bijboot opblazen zodat we naar de andere boten kunnen en naar het eiland.
Wat is het hier heerlijk liggen in een prachtig ruim gebied met veel water afgewisseld met zandbanken en met laag water met eilandjes. Wij varen met de bijboot naar de “Friends”, er is nog een vertrekker voor anker gekomen, Wim en Riet met 3 kinderen zij komen kennismaken en met een borrel en een hammetje wordt dit gevierd. De kinderen amuseren met een filmpje op de computer. Met de tafel naar beneden hebben ze genoeg ruimte! Het is toch maar afzien met zo’n trip.
De volgende morgen moet er ingepakt worden. Het is weer tijd voor Marga om terug te vliegen, van het eiland is er een ferry naar Faro. Maar als we gaan kijken bij de steiger staat er niets aangegeven, dan maar vragen in het restaurantje en ja hoor de 2 mannen van de boot zijn al op weg naar de ferry. Wij laten ons drankje staan en gaan er snel achteraan. Maar haast is overbodig. De andere reizigers komen op vertrek tijd aanlopen en de boot vertrekt 10 minuten later. Onze drankjes zijn ondertussen koud gezet.
We gaan met z’n allen naar het strand, spelen in de prachtige golven
Nadat we Marga op de boot hebben gezet gaan we het eiland op om naar het strand te gaan. Aan het eind van het dorp loopt een houten loop brug naar het strand. Peter heeft zijn moderne bolderkar weer tevoorschijn gehaald zodat twee kinderen en de rest makkelijk meekan,
Heerlijk een dagje spelen op het strand en duiken in de golven.
We zijn nog de enige op het strand en het is wel tijd om terug naar de boten te gaan. Via het dorpje met de witte huisjes die liggen aan het zand en in een pad van beton platen en het lijkt of we al in de Cariben zijn, maar dan moeten we nog wel verder?
Louise en Jasper spelen bij het kerkje terwijl wij met z’n vieren nog een drankje drinken.
Na een prachtige dag aan het strand en in de zee mogen we ’s avonds genieten van een prachtige zon’s ondergang.
De volgende morgen zijn er wat wolkjes in de lucht maar later weer een blauwe hemel, als we van de Blue’s wegvaren naar het eiland.
We gaan met z’n allen nog een dagje naar het strand om van de zee en de zon te genieten. We nemen een ander pad dat ook weer bestaat uit houten planken, gelukkig hoeven niet door het mulle zand te banjeren.
De golfen zijn al snel te hoog voor de kinderen en kunnen niet alleen de zee in. Maar in het zand spelen en over het strand rennen vinden ze ook lekker. Mart en ik vinden het heerlijk om in de golven te duiken en ons weer naar het strand te laten spoelen.
Ik kan er geen genoeg van krijgen. Ik probeer het ook nog op een wave board maar daar ben ik te oud voor. Na het zwemmen zitten we nog gezellig na te praten. Mart vraagt aan Peter hoe het is met het roer van de boot, hij heeft er nog niet goed naar gekeken maar gaat dat nog doen voor vertrek naar de Canarische eilanden. Mart kan zich niet helemaal voorstellen wat er aan de hand is en wil het graag zelf zien. Hij is goed bekend met de Jeanneau zeilboten. We besluiten niet verder te gaan maar terug te zeilen naar Portimão om te helpen.
’s Avonds begint de lucht te betrekken er verschijnen donkere wolken en de wind steekt op en komt uit het oosten precies in de richting van het eiland waar we naast liggen. Als de wind nog meer toeneemt gaan we ons bed uit om te kijken of we nog goed liggen. Naast ons ligt een andere boot dan voor we naar bed gingen. Achter ons ligt de “Friends” maar de ruimte tussen beide schepen wordt steeds groter en ik zie nog niemand buiten, ik probeer te bellen maar krijg geen gehoor, gelukkig zie ik Peter naar het anker lopen. Op een gegeven moment zien we ze niet meer omdat het erg donker is. Mart steekt extra ketting en we gaan weer naar bed.
Afgelopen nacht bleef het aardig waaien. maar alles bleef verder goed gaan, verschillende schepen waren van hun anker gegaan en ineens liggen er aan weerszijde van ons hele andere schepen als daarvoor. Alles ging verder goed. De Friends hadden ’s morgens wel even moeite met het anker want zij waren in visnetten terecht gekomen.
Vlak voor het uitvaren van het nauwe opening, zag Mart de zee die buiten stond nog erg in beweging en besloot eerst nog even het groot zeil te zetten zodat we wat rustiger in de golven lagen. De Friends had dit niet gedaan en gingen nog erger tekeer dan wij. Het is een nauw gat met veel stroom en nu de stroom mee en golven tegen want wind stond er nauwelijks. Anita zit met de kinderen binnen en kijken naar buiten en ik zie de angstige ogen van Anita die ik niet snel zal vergeten. Omdat ze binnen nog veel meer last hadden van het gegooi van de boot in de golven. Wij zijn blij dat we mee teruggaan om te zien wat er met de stuurkolom aan de hand is.
Op weg naar Portimão werden we gecontroleerd door de Marine.
De brandblussers waren verlopen en ook het vuurwerk was niet van recente datum.
Op het nieuwe vlot staat geen datum en de rekening konden we even zo snel niet vinden.
En we hadden geen vuurtoren taks betaald. Je moet het maar weten! We hebben er nog nooit van gehoord en nooit eerder betaald.
Lach, ontspan, vraag hulp. Doe iemand een plezier. Maak een lange wandeling. Zeg een vreemde gedag. Glimlach naar een kind.