20 – Als laatste gedeelte van Portugal, bezoeken we de prachtige Algarve.
Van Sines via Cabo São Vincente naar Portimão en als laatste Vila Real de Santo Antonio.
De Algarve beslaat het hele zuidelijke gedeelte van Portugal, vanaf de grens met Spanje tot aan de westkust van Portugal bij Cabo São Vincente en eindigt ten noorden van de bergen van Monchique. Het is een favoriet vakantie gebied vanwege de prachtige stranden. Vanaf Spanje tot en met Faro noemt men het de “Zand Algarve” vanwege de eindeloze stranden en wadden eilanden bij Faro. Daarna noemt men het de “Rots Algarve” omdat de stranden worden onderbroken door prachtige rots partijen en hoge kusten. Marga en ik zijn hier al meerdere keren geweest met onze ouders. Zij werden voor een langere vakantie weggebracht en opgehaald en we bleven dan een week.
Aan het eind van de middag vertrekken we, omdat we een nacht willen doorvaren naar Portimão. Van Sines via Cabo São Vincente naar Portimão. Dit wordt voor ons de eerste haven in de Algarve.
We vertrekken met prachtig weer, eerst met weinig wind maar na een uur kan de rest van het zeil erop en wordt het een prima zeiltocht.
We genieten van een prachtige zon ’s ondergang en langzaam word de wereld kleiner maar door de heldere lucht geven de sterren nog wat licht. Maar voot het ronden van Cabo São Vincente zien we alleen de vuurtoren.
’s Nachts in het donker passeren we Cabo de São Vicente en zien we alleen de vuurtoren onderbroken over de zee schijnen. Toch laat ik foto’s zien die later zijn genomen. Dit is het meest zuidwestelijke puntje van het Iberisch Schiereiland. Lang geleden, werd Cabo de São Vicente ook gezien als het einde van de wereld. En wie tijdens zonsondergang de zon ziet verdwijnen aan de horizon op dit uitzonderlijk plekje, kan zich daar best wel wat bij voorstellen. Populair is Cabo de São Vicente zeker want iedere dag van het jaar staan hier mensen op de hoge kliffen te kijken naar de ondergaande zon. En die is hier in het uiterste puntje van Portugal magisch mooi.
Echt zitten kun je nauwelijks want de hoge kliffen liggen bezaaid met scherpe stenen die door zon, zee, zout en de wind uitgeslepen zijn tot een landschap waar je zeker niet op slippers moet proberen te lopen. Bij het ronden van Cabo São Vincente zien we alleen de vuurtoren. Als we de hoek om zijn komt mij een heerlijke, bekende lucht in de neus. Die ik herken van jaren geleden. Zo ruikt de Algarve!
Gedurende de nacht lossen Martin en ik elkaar af. Wij slapen allebei ongeveer 1,5 tot 2 uur we worden dan uit ons zelf wakker en dan kan de ander plat. Ik slaap bijna altijd in de achterhut en Martin slaapt meestal in de kajuit. We hebben daarom ook de banken 2.40 meter gemaakt zodat de zij kussens niet weggehaald hoeven te worden. We hebben gekozen voor brede banken met schuine rugleuning zodat je lekker in een holletje ligt. Marga slaapt in de voorpunt en komt een enkele keer kijken hoe het gaat en slaapt dan weer lekker verder. Ik zie de zon opkomen en het belooft een mooie dag te worden.
Als ik weer wakker word ruik ik de koffie en heb ik 3 uur geslapen, na mijn laatste wacht mag ik altijd wat langer slapen, dit ook omdat overdag ook goed kan slapen en ik niet. We naderen Lagos, een mooie stad met een dure haven dus deze slaan we over.
En weer hebben we geluk dat dolfijnen ons tegemoet zwemmen. We krijgen er geen genoeg van.
We komen langzaam dichterbij, de hotels en appartementen gebouwen zijn in hoeveelheid en hoogte toegenomen maar vroeger keken we vanaf het strand omhoog en nu van een veel grotere afstand. Praia da Rocha is veel groter geworden en ook het strand is veel breder en heeft nu bars en restaurants op het strand. De invaart van de Rio Arade is duidelijk te zien en wijd en diep genoeg en de schepen die er voor anker liggen geven goed aan waar we moeten zijn en er zal voor ons nog wel een plekje zijn. Als we internet aan boord hebben vind ik het prettig om op Google Earth te kijken waar we terecht komen en hoe het eruit ziet.
We varen eerst even tussen de boten door om de Friends de Boomerang en de Run gedag te zeggen en om 9.30 liggen we voor anker en kunnen we nog even chillen of een napje doen. Vandaag willen we even helemaal niets doen, morgen gaan we weer wat ondernemen.
De volgende morgen gaan we de bijboot opblazen en de motor weer vaarklaar maken want die heeft al lang niet meer gedraaid maar wel buiten in weer en wind gehangen. Marga en ik varen naar de overkant naar de Marina de Portimão. We weten niet of we de bijboot daar mogen neerleggen maar we doen het gewoon.
Ik moet moeite doen om bekende plekken in Praia da Rocha terug te vinden, wat is hier veel veranderd in de laatste 18 jaren. De jachthaven was er nog helemaal niet. De rivier liep tot de kademuur of tegen de rotswand die de rivier tegen hield en op sommige plekken was het moerassig. Maar geen huizen, winkels en restaurants
Praia da Rocha of Rock Beach is het kust en strand gedeelte van Portimão en bijna geheel bebouwd is met hotels. We lopen boven over de boulevard om aan het eind via een afrit naar het strand te gaan. Op het strand hoef je niet door het zand te banjeren maar kun je over een mooie houten vlonders lopen en er zijn banken om van het uitzicht te genieten.
Aan het einde van het strand staat het Fort van Santa Catarina. Een 17e-eeuws fort gebouwd om de monding van de rivier de Arade te verdedigen. Er is een hele nieuwe en langere strekdam gebouwd die er voor zorgt dat de ingang van de rivier begaanbaar blijft. Deze plek is geheel nieuw voor ons, voorheen was er alleen water en kon je niet verder lopen. Nu zien we een hele andere kant van het Fort en kunnen het Fort ook via deze kant bereiken, door via trappen omhoog te gaan.
Eindelijk zien we dan iets bekends, hier hebben we al vaker gestaan. Het ziet er veel verzorgder uit en vormt het niet meer het einde van de weg. Nu is het een populaire toeristische attractie die direct toegankelijk is vanaf het strand of de weg erboven die niet meer dood loopt.
De waterput is al eeuwen oud, het was een van de onderdelen om hier het fort te bouwen.
We hebben een mooie wandeling gemaakt en de benen wel weer gebruikt. Het uitzicht vanaf het fort is prachtig, maar het verbaast me nog steeds wat ze hier in ongeveer 20 jaar allemaal gebouwd hebben. Een heel vakantie dorp in het water gezet. We gaan terug naar de boot.
Tegenover de Marina ligt het prachtig beschutte strand van Ferragudo waar het meestal erg rustig is. Het plaatsje zelf is wat verder weg. De volgende dag worden we gevraagd om mee te doen aan een strand BBQ met de meeste voor anker liggende schepen. Het is een internationaal gezelschap. De Boomerang en de Friends met kinderen zijn alweer naar de volgende plaats vertrokken.
Martin, Yvonne en Mare van The Run eten met ons mee. Tijdens het maken van de afspraak lagen zij voor reparatie in de haven maar ze vinden het wel gezellig om mee te doen en we hebben eten genoeg. Tijdens de tocht hier naartoe heeft Martin makrelen gevangen en schoongemaakt en in de koelbox bewaard. Al snel is de cobb heet en de makrelen worden met houtsnippers heerlijk gerookt en gegaard. Met een groene en aardappel salade smaakt het weer heerlijk. Ook een wijntje, biertje en een glaasje fris voor Mare en Marga, past er goed bij. Mart is bang dat ik teveel uitdeel, maar er blijft genoeg over en een tweede dag hoef ik ze niet meer!
Het is een hele gezellige avond. Voor en na het eten vallen de groepen uiteen en wordt er met iedereen ervaringen uitgewisseld. Sommige komen hier al jaren en elk jaar komen er weer nieuwe bij waarvan de meeste weer vertrekken naar volgende plekken. We genieten ook van de prachtige wolken die steeds weer een nieuw schouwspel geven.
Een prachtige avond is weer ten einde en wij gaan tevreden naar onze kooi.
We gaan met de bijboot, met z’n drieën naar Portimão op zoek naar een vis restaurant. Het is lang geleden dat ik in Portimão op zoek was naar een vis restaurant en ik verwachte dat aan de kade bij de vissers boten te vinden. Ik vond toen niets.
Nu heb ik gehoord dat daar wel een vis restaurant is, helemaal aan het einde van de lange wandel boulevard net voor de brug. Je loopt tussen twee culturele gebouwen door en dan zie je een tunnel onder de weg en kom je bij een straatje met verschillende restaurantjes. Vele jaren later liggen er geen vissers boten meer aan de kade maar de restaurantjes zijn er nu wel.
Aan het eind van het straatje, staat onder een hoge schoorsteen de grote houtskool vuren waar alle vis wordt geroosterd. We zijn op tijd, nog niet alle tafels zijn bezet. We nemen een salade met vis vooraf en daarna heerlijke sardines. Die moet ik een keer gegeten hebben en daarna een jaar niet meer. Daarom heb ik gewacht tot we hier zijn!
We hebben genoten van deze prachtige Portugese plek die nog niet echt door de toeristen is overgenomen, als je ons even buiten beschouwing laat. We hebben ons niet als zodanig gedragen. Het restaurant is al enige tijd vol en er staat alweer een rij met wachtende. Ze hebben geduld, maar willen duidelijk hier eten en niet bij een van de andere restaurantjes die hier in hetzelfde hoekje zitten. Als wij opstaan zijn blij met onze leeggemaakte tafel, We bedanken nog even de koks die voor ons lekkere vis hebben klaargemaakt. Het voor en na gerecht kwam uit de andere keuken.
We lopen nog even de weg op die over de tunnel loopt en langs het restaurant en zien dan pas dat er twee ooievaars boven op de schoorsteen zitten. De eerste van de vele die we hier in Portugal zullen zien. Daarna lopen we weer langs de lange wandelpromenade naar de bijboot, hopelijk ligt zij nog aan de kade want we konden nergens een plek voor bijboten vinden. Gelukkig ligt zij aan een stalen kabel.
Morgen gaan we weer verder naar het oosten want Marga vliegt over een week terug naar huis vanaf Faro.