22 – Terug naar Portimão en daarna naar Alvor
We zijn onderweg terug naar Portimão. We wisten al dat de “Friends” stuurwiel problemen had en bij Culatra kwam dat weer te spraken. Mart bood zijn hulp aan en daarom gaan we mee terug naar Portimão. Vooral de uitvaart bij Culatra gaf even spannende minuten of het stuurwiel geen problemen zou geven.
De hele stuurstand moest uit elkaar en met hulp van de ex Nederlandse mijnenveger “Van Straelen” die een werkplaats aan boord heeft, konden de mannen terecht voor hulp. En verder de rivier op is aan het eind van het dorp een commerciële haven met verschillende watersport bedrijven en een plaatselijke draaierij die de benodigde spullen kon leveren en zo kwam het geheel in orde. Zelfs de kleinste speling kon met stel ringen verholpen worden zodat het stuurwiel weer als nieuw liep.
Terwijl er op de “Friends” gewerkt werd ging ik met Louise en Jasper met de dinghy naar het strand om van het strand en de zee te genieten.
Niet alleen de mannen hadden werk ook de dames konden aan de slag er moest nog een spinaker slurf gemaakt worden. Het eerste gedeelte was er. Peter had van zijn werkgever een reclame zuil van Heineken gekregen. Deze kon voor het eerste gedeelte dienst doen.
Maar deze was tekort en moest dus verlengt worden, de lappen kast werd opengetrokken en daar kwam zelfs rood wit en blauw uit. Dagen waren we aan het werk dan weer aan boord van de Blue ’s om te naaien en dan weer bij de Friends. Zelfs de “Bo”, een Nederlands zeiljacht met Ronne, Bouke en de kinderen Inge en Lieke aan boord, leverde ook nog stof aan om op de totale lengte van de spinaker te komen.
Na dagen van naaien, passen en meten kan de slurf de lucht in. Hij is prachtig geworden en de enige in zijn soort. Mart en Peter hebben in de tussentijd ook nog de Bo geholpen die op de kant staat om het onderwaterschip schoon te maken.
Ik kan nog even met de kinderen naar het strand. We vinden het alle drie heerlijk in de zee en Louise doet al pogingen om de schoolslag onder de knie te krijgen. Als we weer terug zijn op de “Friends” dan mag ik de kinderen vermaken met voorlezen terwijl Anita het eten kookt.
De volgende dag gingen we met zijn alle naar het strand. Dit was helemaal het einde voor de kinderen, zowel op het strand als in de zee vermaakten we met ons allen. We konden er geen genoeg krijgen. Na het strand gingen we de trap op naar de douches en spoelde we ook gelijk de was weer uit. Dat scheelt met het water verbruik aan boord.
Schoon gewassen, gaan wij naar de strandtent om frieten en bitterballen te eten en namen we ook een glaasje of blikje voor de heren. Als we naar de boot terug gaan is het strand al bijna verlaten. In de bijboot en weer naar de boot, weer een drukke dag voorbij. Waar blijft de tijd?
Naar de gemeente haven van Portimão
Het werk aan boord van de Friends is gedaan en zelfs extra door een Genua slurf te maken. Zij zijn bijna klaar voor vertrek, samen met Anita en Peter willen we naar de gemeente haven van Portimão toe. Wij zijn daar al eerder geweest, je ligt er direct bij het centrum en je kunt er tanken voor auto prijzen. De Friends tanken eerst en wij leggen aan en vragen waar de Friends kan liggen. Maar dat is niet mogelijk er mag maar één passant liggen ook al is er plaats, geen uitzondering mogelijk.
De Friends gaan terug voor anker, laten de was achter die wij willen doen en komen ’s avonds terug met de bijboot om ons mee uit eten te nemen. Natuurlijk naar een ons bekent restaurantje.
Na het smullen van de heerlijke gegrilde vis, gaan we spelend en wandelend naar de boot. Louise vind een prachtige tak die ik moet bewonderen en natuurlijk kijken door de kunstwerken.
Het afscheid nemen is even moeilijk maar morgen zijn wij weer terug op onze plek voor anker en kunnen we nog een laatste dag naar het strand. En dan komt ook opa die met hen meevaart naar Madeira
We nemen afscheid van Anita Peter Louise en Jasper met wie we in Nederland de Volkeraksluisen uitvoeren op weg naar nieuwe bestemmingen. We hadden elkaar een keer ontmoet op een vertrekkersdag, waar mensen met plannen om een lange zeilreis te maken bij elkaar kwamen. En toevallig troffen wij elkaar bij het verlaten van Nederland. De tweede ontmoeting was in het noorden van Spanje en daarna volgde Portugal, Lissabon en de Algarve. En nu nemen we afscheid van elkaar en zien we elkaar pas weer als wij over vele jaren terug zijn in Nederland.
De Friends gaat nu naar Madera en daarna de Canarische eilanden en een rondje over de Atlantische oceaan en weer terug naar Nederland. Wij hebben de tijd voor onszelf en willen komende winter een maand naar Nederland en daarna naar Gibraltar om weer terug te varen naar de Algarve en daarna oversteken naar Madeira.
Later krijg ik onderstaande foto’s gestuurd via de mail van hun bezoek aan ons. Ik was te druk met de hapjes en drankjes en heb geen foto’s gemaakt van ons allen.
Morgen gaan we naar Alvor, een smalle ondiepe rivier monding.
Eindelijk op 29 september gaan we naar Alvor. Mart was er steeds een beetje huiverig voor i.v.m. de ondieptes. Maar laatst hoorde we via de marifoon dat je er op zicht prima naar binnen kunt varen en kunt ankeren. Je vaart vlak langs de zandbanken en ik sta op de voor punt de waterdiepte in de gaten te houden. Voor ons vaart een catamaran maar die heeft geen 2 meter diepgang en even later blijkt hij hem bij het strand droog te zetten.
We passeren de boeien aan de verkeerde kant, volgens ons zijn ze vergeten ze aan de goede kant te leggen dit jaar of de banken zijn zo ver verschoven. Het is heel apart om hier binnen te varen. Een maal raken we de grond maar komen niet vast te zitten. Op een paar meter afstand staan de vogels met droge poten. Je ziet ze niet op de foto maar de Portugezen zijn alweer druk naar schelpjes aan het zoeken, elke kilo is meegenomen. Wij hebben ze nog niet gegeten, maar ze moeten heerlijk zijn maar ook prijzig!
Nog een laatste blik op waar we langs gevaren zijn, zo dicht langs de ondiepten, en dan gaan we ons concentreren op een ankerplek
We varen tussen de geankerde schepen door tot vlak voor Alvor, daar wordt het al snel ondieper. Het is best moeilijk een plekje te vinden om het anker uit te gooien. Het is ongeveer 6 meter diep en de geankerde schepen liggen dicht op elkaar. Het anker ligt, nu afwachten hoe het gaat. Voor de nacht vinden we dat we te dicht bij de Sobat Kras liggen, een Nederlandse zeilboot. We verhalen en liggen dan wel wat meer in de vaargeul, maar ze varen toch aan beide kanten langs je heen.
Een nieuw contact is gelegd en over en weer wordt er met elkaar ‘s avonds wat gedronken en gegeten. Hans en Suzan kennen weer mensen die wij ook kennen, de wereld is weer klein, zeker als je zeilt.
De boot wordt geplakt en doet het weer.
Even later is Hans in de weer om zijn anker op te halen. Zijn ankerketting is om zijn anker geslagen en heeft het anker uit de grond getrokken. Met de bijboot gaat Mart er naar toe en op het moment dat Mart erbij is komt het anker los en valt en raakt net de bijboot met als gevolg een scheur in het voorste compartiment.
Een nieuw contact is gelegd en over en weer wordt er met elkaar ‘s avonds wat gedronken en gegeten. Hans en Suzan kennen weer mensen die wij ook kennen, de wereld is weer klein, zeker als je zeilt.
De boot wordt geplakt en doet het weer.
We vermaken ons uitstekend in Alvor. Het is een gezellig plaatsje met een boulevard aan de haven waar we regelmatig een drankje drinken en uitkijken over de boten. Dat is voor ons genieten! Ook is het hier heerlijk wandelen in dit wadden gebied.
Je hoeft niet in het zand te lopen ook hier hebben ze een prachtige houten loopbrug gemaakt en wil je even uit de zon zitten dan zijn er overdekte gedeelten met banken.
In de poelen pikken de Koe reigers naar voedsel. Maar geen koe te zien
Je kunt het hier maanden uithouden, zoals veel Engelsen, als je niet verder wilt zoals wij. Wij vonden de openheid en de rust erg prettig. Vanavond een prachtige zon’s ondergang. Morgen gaan we voor de derde keer naar Portimão. En dat zal nog niet de laatste keer zijn. We willen volgend jaar van hieruit naar Porto Santo en Madeira.
We zoeken weer naar voldoende water onder de kiel om Alvor weer te verlaten gelukkig staat de zon weer aan de hemel zodat er voldoende licht is in het water om de bodem te zien.. We gaan naar Portimão voor de te waterlating van de “Bo” De boot is een oude Franse wedstrijd zeiler met nu een Nederlandse eigenaar.