10. Van Viveiro naar A Coruña.
Voor we aan een nieuwe trip beginnen kijken we vaak op Google Earth om te zien wat we er kunnen verwachten zodat je voorbereid ben. Pilots geven vaak te weinig informatie. We wilde naar de volgende “Ria de Ortigueira”, maar nu met dit weer denken we erover om niet een Ria in te duiken maar naar La Coruña te gaan en na het bezoek aan A Coruña de volgende trip voorbij Kaap Finistère te varen. Hopelijk hebben we aan de westkant wat beter weer.
Eenmaal buiten staat er nog wel wat deining maar de motor loopt prima. Het klaart langzaam op en als we na 2 uur de eerste kaap gerond hebben kunnen we zeilen. De zon breekt heel voorzichtig door.
De zon breekt heel voorzichtig door en het beloofd toch een prachtige zeildag te worden met een bakstag wind. De high aspect en de kotterfok zijn bij het grootzeil gehesen en we lopen ± 6 knopen. Vanmorgen hadden we niet verwacht dat het z’n mooie zeildag zou worden, we hebben het verdient.
De wind zet aardig door en we hebben nog een kaap voor ons maar daarboven uit zien we al de vuurtoren van A Coruña. Als we de laatste kaap gerond zijn, hebben we de wind van achter de voorzeilen wordt weggedraaid en dit gaat als een zonnetje, wat een verschil met de vorige keren.
A Coruña, de glazen stad.
Bij de pier moeten we bakboord aanhouden, dan varen we langs de eerste haven. Hier willen we niet liggen want we denken dat je hier niet rustig ligt ondanks de golfbrekers die ze hebben aangelegd. Wij gaan door naar de volgende haven.
Ondertussen passeren we het fort Castelló de San Antón. We zijn bijna bij de haven midden in de stad.
We melden ons met alle papieren bij de Havenmeester die ons weer inschrijft, vooral de verzekerings papieren zijn belangrijk. We komen aan de stijger bij de Kulkuri en de Bold Black Bear te liggen en nog veel meer Nederlandse en buitenlandse schepen.
A Coruña is het Galicisch voor het Spaanse La Coruña voorlopig blijven we in Galicië waarna we naar Portugal gaan.
Op aanraden hebben we voor deze haven in de stad gekozen, het is er wel drukker maar veel gezelliger en een stuk minder koud blijkt als we later in de week naar de buitenhaven toe wandelen.
Het is een gezellige drukte in de haven terwijl deze toch half leeg is. Naast het havenkantoor is een bar met terras met uitzicht over de haven die uitnodigt om even neer te strijken en een drankje te drinken met wat tapas erbij.
Als je de havenhek uitstapt is het eerste dat opvalt de witte galerieën, de bekende glazen huizen. Dit zijn de galerijen die aanleiding gaven om A Coruña de glazen stad te noemen, la Cuidad de Cristal. Het lijken kantoor panden, maar dit is de kenmerkende bouwstijl van A Coruña. Het zijn flats met wit geschilderde houten kozijnen en een groot glazen oppervlak die als uitkijkpost fungeren en kenmerkend zijn voor de huizen aan de Avenida de La Marina in A Coruña. Ze dateren uit de 19e eeuw en vinden hun oorsprong bij de opkomst van de vlakke en geslepen glasmarkt. Ze kwamen in het midden van de 18e eeuw op de markt om het achterschip van de galjoenen te beglazen en werden toen ook gebruikt om de huizen te sluiten. Het doel was om het zonlicht in het interieur te laten komen. Er zijn ook gietijzeren balkons.
Tussen de flats is een doorgang, zie pijl. Daar loop je onder de bogen door naar mooiste plein van A Coruña het “Plaza María Pita” met als blikvanger het prachtige stadhuis.
Het plein is vernoemd naar de in 1565 geboren María Mayor Fernández de Cámara y Pita 1565, kortweg María Pita. Drake. Volgens de overlevering vocht ze als een leeuwin om haar stad te verdedigen tegen de Engelse admiraal Francis.
Ze doodde een Engelse vaandrig die over de stadsmuren heen dreigde te komen. Dit moedigde de rest van de burgerij zodanig aan dat ze de aanval van de Engelse overmacht wisten af te slaan.
Het plein is het stralend middelpunt van de oude stad. Op het plein zie je veel moois met als blikvanger het Palacio Municipale, het stedelijk paleis, nu het stadhuis, dat staat te schitteren met 3 prachtige koepels. Tegenover het Palacio bevinden zich hotels en dure restaurants.
Vanuit een van de vele kleine zij straatjes een doorkijkje naar het stadhuis. In de oude stad zijn veel kleine gezellige straatjes met betaalbare bars en restaurantjes. Er zijn mooie winkels waaronder het zeer bekende merken zoals ”Zara” van de hier wonende Amancio Ortega Gaona roepnaam Leon. Zara zou uitgroeien in een enorm populaire keten van kledingzaken. Het zou niet zijn enige zaak blijven, er volgde nog velen en zijn vermogen zou evenredig mee groeien.
Waar je ook kijkt overal kom je steeds weer de “glazen” huizen tegen. Maar niet alles is glas er zijn ook mooie gemetselde gevels.
Niet alleen witte ramen maar hier hebben ze een kleurtje aangebracht dit zal wel een kantoor gebouw zijn met reclame op de gevel en de Obelisk staat ervoor. De bouw ervan gaat terug tot 1893, toen de gemeente raad van A Coruña voorstelde een monument op te richten ter ere van Aureliano Linares Rivas, die plaatsvervangend, senator en minister was. Ik vraag me af of ze dat nog steeds doen?
Tot slot nog een gevel die ik mooi vind. Het is moeilijk kiezen want elke keer kom je nog mooiere tegen, soms staan ze naast gebouwen die behoorlijk in verval zijn. Het mooiste is natuurlijk als een hele straat eruit ziet als de Avenida de La Marina.
We hebben genoeg van de binnenstad gezien, we ga eens wat verder kijken, wat er nog meer te zien is. We gaan naar de andere kant van de stad waar een van de langste boulevards is.
Tot 2014 was de Paseo Maritimo de La Coruña de langste promenade van Europa, met bijna 16 km. rond de stad, langs de kust. Op dit moment ligt de langste boulevard van Europa in Marbella, met 17 km.
Van de boulevard is veel werk gemaakt. Er zijn aardig wat bankjes, een fietspad en er staan prachtige beelden. Zoals dat van de surfers nu eens niet in zee maar in een fontein Of aan de voet van de Monte de San Pedro een fontein met, zeemeeuwen, dat zie ik erin.
Nog meer beelden vind je hier, vooral de fantastische octopus en zeemirminnen. Een groot gedeelte van de boulevard wordt gekenmerkt door bijzondere lantarens in opvallend rood en met een sierlijke vorm. Ze vallen gelijk op en maken nieuwsgierig.
We gaan verder met de tram naar “De Toren van Hercules”. Deze toren werd gebouwd in de 2e eeuw na Christus. op het meest noordwestelijke puntje van de stad op het schiereiland. “De Torre de Hercules” is de enige 2000 jaar oude, nog werkende Romeinse vuurtoren ter wereld en staat om deze reden op de Unesco Werelderfgoedlijst. In de eerste eeuw na Christus werd de vuurtoren gebouwd, die schippers ook bij nacht een goede in- en uitvaart moest geven. Het is bovendien de enige vuurtoren in Spanje die je kunt beklimmen. Na 239 traptreden wacht je een prachtig uitzicht over de stad
We gaan de toren niet beklimmen, een foto maken is voldoende en gaan verder met de tram tot we bij de buitenhaven zijn.
We zijn aan het einde van de tocht gekomen bij Castelló de San Antón. Het kasteel van San Antón is een zestiende-eeuws fort gevestigd op een klein eiland, goed bereikbaar via de promenade. Vroeger diende dit fort als controlepost om indringers en piraten op afstand te houden. Bijzonder is dat je een blik kunt werpen onder het kasteel waar bootjes werden aangemeerd. Dit oude fort in A Coruña staat nog steeds te koop voor 3 miljoen euro. Wij kunnen het niet betalen dus ik hoef geen bezichtiging.
Toen Mart vanmorgen het havengeld ging betalen kreeg hij als bedankje een doos met wijn mee. Toch leuk al komen we hier voorlopig niet meer terug! Ook hier hebben we het naar onze zin gehad niet zozeer door de ontmoetingen maar door de prachtige stad. Gisteren heeft Liesbeth een borrel georganiseerd op de Kulkuri voor de bemanning van 4 Nederlandse en een Belgisch schip. Het was reuze gezellig. Op 30 mei vertrekken we om 9.30 u. uit een heerlijk zonnig A Coruña uitgezwaaid door Rob, Hans en Frederique.
Op het water is het kouder dan in de stad maar het is weer lekker om te zeilen. De wind waait uit de goede hoek en de zee is kalm. Al kersen etend neem ik de informatie voor de volgende plek door.